Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλο σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία

Ο Μικρός Πρίγκιπας

Antoine de Saint-Exupery

Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.

-      Καλημέρα, είπε η αλεπού.

-      Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρι σε, μα δεν είδε τίποτα.

-      Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά...

-      Ποια είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου Φαίνεσαι πολύ όμο ρφη...

-      Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.

-      Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...

-      Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε μ’ έχουν ημε ρώσει.

-      Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

       Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:

-      Τι πάει να πει «ημερώσει;»

-      Εσύ δεν είσαι απ' εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;

-      Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει «ημερώσει;»

-      Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;

-      Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει «ημερώσει;»

-      Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς...».

-      Να δημιουργείς δεσμούς;

-      Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ' άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Μήτε κι εσύ μ' έχεις ανάγκη. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ’ εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο...

-      Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι... νομίζω πως με ημέρωσε...

-      Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη Γη τόσα περίεργα πράματα...

-      Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

         Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:

-      Πάνω σ' άλλο πλανήτη;

-      Ναι.

-      Έχει κυνηγούς σ' αυτόν τον πλανήτη:

-      Όχι.

-      Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;

-      Όχι.

         Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:

-      Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι
κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι’ αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Τ’ άλλα πατήματα με κάνουν να χώνωμαι κάτω απ' τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ’ τη φωλιά μου, σα μια μουσική. Κι υστέρα κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό, είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα μ' έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα ...

Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.

-      Σε παρακαλώ... ημέρωσε με, του είπε!

-      Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν με παίρνει ο καιρός. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.

-      Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, ημέρωσε με!

-      Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-      Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά...

         Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας.

-      Θα 'ταν πιο καλά να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλε πού. Αν έρχεσαι λόγου χάρη, στις τέσσερις το απόγευμα, εγώ θ' αρχίζω από τις τρεις να είμαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνάει η ώρα, τόσο εγώ θα νιώθω και πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, δε θα μπορώ να καθίσω και θα τρώγωμαι· θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε και να ᾿ναι, δε θα ξέρω ποτέ ποια ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα καλά της... Σ' όλα χρειάζεται κάποια τελετή.

-      Τι είναι τελετή; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-      Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόχου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι’ αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ' αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να ᾿ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε:

-      Αχ! είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω...

-      Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω...

-      Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

-      Μα τώρα θα κλάψεις! είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-      Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

-      Και τότε τι κέρδισες;

-      Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.

          Ύστερα πρόσθεσε:

-      Άμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο. Να περάσεις πάλι από δω για να μ’ αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

          Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:

-      Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμη τίποτα, τους είπε. Κανένας δε σας ημέ ρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ’ εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

          Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν.

-      Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, τοις είπε ακόμη. Δεν μπορεί κάνεις να πε θάνει για το χατήρι σας. Βέβαια, ένας κοινός διαβάτης, το δικό μου τριαντάφυλλο θα το νόμιζε πως σας μοιάζει. Αλλά εκείνο μόνο του έχει πιο πολλή σημασία απ' όλα εσάς μαζί, αφού είναι αυτό που πότισα. Αφού είναι αυτό που έβαλα κάτω από τη γυάλα. Αφού είναι αυτό που προστάτεψα με το παραβάν. Αφού είναι αυτό που του σκότωσα τις κάμπιες, (εκτός από τις δυο ή τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού είναι αυτό που τ' άκουσα να παραπονιέ ται, ή να κομπάζει, ή καμιά φορά και να σωπαίνει. Αφού είναι αυτό το δικό μου τριαντάφυλλο.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-      Αντίο, της είπε...

-      Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.

-      Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια, ξαναείπε ο μικρός πρίγ κιπας, για να το θυμάται.

-      Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλο σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία...

-      Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλο μου.... έκανε ο μι κρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-      Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Απ' εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυ νος για το τριαντάφυλλο σου...

-      Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου... ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

Σρεμπρένιτσα

http://www.youtube.com/watch?v=8Ypp7BvLOtE
http://www.youtube.com/watch?v=x5RcBe4H4wk

Ο μύθος του αρχέγονου ανδρόγυνου

<< Παλιά η φύση μας ήταν διαφορετική απ΄ ότι σήμερα. Τα φύλα των ανθρώπων δεν ήταν δύο, όπως είναι σήμερα, δηλαδή αρσενικό θηλυκό, αλλά υπήρχε και ένα τρίτο το ανδρόγυνο, που αποτελούνταν από διπλά όντα και συνδύαζε στην εμφάνιση τα άλλα δύο φύλα.

Έτσι, το σώμα κάθε ανθρώπου ήταν στρογγυλό, είχε ολόγυρα ράχη και πλευρές, τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και διπλά γεννητικά όργανα. Το κεφάλι, που στεκόταν πάνω σε κυλινδρικό λαιμό, το αποτελούσε ένα κοινό κρανίο πάνω από δύο πρόσωπα, ενωμένα και απαράλλαχτα μεταξύ τους, που κοίταζαν το καθένα προς αντίθετη κατεύθυνση.

Από τα φύλα, το αρσενικό ήταν γέννημα του Ήλιου, το θηλυκό της Γης και το ανδρόγυνο της Σελήνης.

Την παλιά εκείνη εποχή, η σωματική δύναμη, η αντοχή και η εξυπνάδα των ανδρόγυνων ανθρώπων ήταν τρομερή, και γι΄ αυτό είχαν απέραντη έπαρση. Τα έβαλαν, μάλιστα κάποτε με τους ίδιους τους θεούς απειλώντας τους. Αυτό που διηγείται ο Όμηρος για τον Ώτο και τον Εφιάλτη αναφέρεται σε αυτούς: τόλμησαν να κατασκευάσουν ανάβαση προς τον ουρανό για να χτυπήσουν τους θεούς!

Ο Δίας, λοιπόν, σκεφτόταν με τους άλλους θεούς πώς να τους αντιμετωπίσουν. Αν τους σκότωναν με κεραυνούς και εξαφάνιζαν το γένος τους, όπως έκαναν με τους Γίγαντες, η λατρεία και οι θυσίες των ανθρώπων θα χάνονταν. Από την άλλη όμως δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να τους ανέχονται. Έπρεπε να επινοήσουν κάποια μέθοδο για να τους υποτάξουν.

Στο τέλος, ο Δίας που είχε έμπνευση είπε στους άλλους θεούς: <<Μου φαίνεται ότι βρήκα ένα τρόπο να διατηρηθεί η ανθρωπότητα και να παραιτηθεί από την αυθάδεια της:να γίνουν ασθενέστεροι. Θα τους κόψω σε δύο μέρη τον καθέναν. Έτσι θα γίνουν αφενός μεν ανίσχυροι, αφετέρου δε χρησιμότεροι για εμάς, αφού θα είναι αριθμητικά περισσότεροι>>.

Άρχισε ,λοιπόν, να σκίζει τους ανθρώπους σε δύο μέρη και μετά ανέθεσε στον Απόλλωνα να τακτοποιήσει τις υπόλοιπες λεπτομέρειες.

Αυτός τότε, γύρισε τα πρόσωπα και το μισό του λαιμού των ανθρώπων προς το μέρος της τομής, ώστε να βλέπουν διαρκώς το σκίσιμό τους, να φοβούνται τους θεούς και να είναι στο εξής ποιο φρόνιμοι. Στη συνέχεια ,τράβηξε το δέρμα απ΄ όλα τα μέρη προς το σημείο που λέγεται σήμερα κοιλιά και το και το έδεσε όπως κάνουν στα σουρωτά πουγκιά ,αφήνοντας ένα στόμιο στο μέρος της κοιλιάς που λέμε σήμερα αφαλό. Μετά, αφού εξομάλυνε τις περισσότερες ρυτίδες ,έστρωσε την περιοχή του στήθους με ένα εργαλείο, σαν αυτό που έχουν οι τσαγκάρηδες για να ισιώνουν τα ζαρώματα των δερμάτων στα καλαπόδια. Άφησε όμως μερικές ρυτίδες εκεί, κοντά στην κοιλιά και στον αφαλό, για να θυμίζουν αυτό που πάθαμε κάποτε.

Μετά τη διχοτόμηση ,λοιπόν , του οργανισμού μας , το καθένα μισό αναζητούσε το άλλο μισό του και πήγαιναν μαζί. Τύλιγαν τα χέρια τους ο ένας γύρω από τον άλλο και έτσι σφιχταγκαλιασμένοι ,γεμάτοι πόθο να κολλήσουν ξανά μαζί, έβρισκαν το θάνατο είτε από πείνα είτε από την ανικανότητα τους να κάνουν οποιαδήποτε ενέργεια. Χωρισμένοι όπως ήταν ο ένας από τον άλλο, δε δέχονταν να κάνουν τίποτα. Και όποτε το ένα μισό πέθαινε και έμενε το άλλο, αυτό που έμενε ζητούσε ένα άλλο να αγκαλιάσει, όποιο έβρισκε μπροστά του,, είτε αυτό ήταν το μισό γυναίκας είτε το μισό άντρα. Και έτσι πάλι αργά ή γρήγορα χάνονταν.

Τους λυπήθηκε, λοιπόν στο τέλος ο Δίας και μηχανεύτηκε ένα άλλο τέχνασμα: μετέφερε τα γεννητικά τους όργανα προς τα εμπρός. Ως τώρα τα είχαν και αυτά προς τα έξω και η γονιμοποίηση και γέννηση γινόταν όχι μέσα τους αλλά στο χώμα όπως τα τζιτζίκια. Τους τα μετέθεσε, λοιπόν , προς τα εμπρός και κανόνισε η αναπαραγωγή να γίνετε μέσω των οργάνων αυτών εντός των δύο φύλων, δια του αρσενικού εντός του θηλυκού.

Αυτό το έκανε ο θεός ώστε με το αγκάλιασμα να αναπαράγεται το είδος, να προκαλείται επιτέλους χορτασμός της συνουσίας και έτσι οι άνθρωποι ανάμεσα στον έρωτα και το διακαή πόθο της ένωσής τους, να μπορούν να κάνουν διαλείμματα, για να στραφούν προς τις καθημερινές εργασίες τους και να φροντίζουν και για τα υπόλοιπα ζητήματα της ζωής.

Από τόσο παλιά, λοιπόν, ο έρωτας των ανθρώπων μεταξύ τους είναι ριζωμένος στη φύση τους, μας συνενώνει στην αρχική μας κατάσταση και ζητάει να κάνει και πάλι να κάνει από τα δυο ένα και να επανορθώσει το πάθημα του ανθρώπινου οργανισμού.

Καθένας μας, λοιπόν, αποτελεί ένα ημίτομο ανθρώπου, σκισμένος όπως είναι από ένας σε δύο, όπως οι γλώσσες, τα ψάρια. Και ζητάει διαρκώς καθένας το άλλο του ημίτομο.

Αν τύχει κάποτε, μάλιστα, να συναντήσει κανείς το ίδιο το πραγματικό άλλο του μισό, τότε πια η συγκίνηση και των δυο είναι μοναδική και απερίγραπτη, από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτα. Ούτε στιγμή δ δέχονται να αποχωριστούν. Αυτοί είναι που περνούν πιστοί μεταξύ τους ολόκληρη ζωή. Οι ίδιοι, ίσως, δε θα ήταν σε θέση καν να εκφράσουν τι είναι αυτό που θέλει ο ένας από τον άλλο. Διότι δεν μπορεί, βέβαια, να πιστέψει κανείς ότι αυτό είναι μόνο η ερωτική απόλαυση και ότι επομένως χάριν αυτής ευχαριστιούνται ο καθένας από του άλλου τη συμβίωση με τόσο σφοδρό πάθος. Κάτι άλλο είναι μάλλον –το βλέπει κανείς – αυτό που θέλει και των δύο η ψυχή, κάτι που δεν μπορεί να εκφράσει. Διαισθάνεται όμως τι θέλει και το υποδηλώνει σκοτεινά.

Κι αν, την ώρα που είναι πλαγιασμένοι μαζί, ερχόταν από πάνω τους ο Ήφαιστος με τα εργαλεία του και τους ρωτούσε:<< Τι είναι αυτό που ζητάτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλο ;>>είναι πολύ πιθανό ότι δε θα ήξεραν τι να απαντήσουν.

Και ας υποθέσουμε ότι εκείνος τους ρωτούσε πάλι:<<Θέλετε μήπως αυτό; Να μείνετε μαζί ο ένας με τον άλλο όσο το δυνατό περισσότερο, ώστε και νύχτα και μέρα να μην αποχωρίζεστε; Αν πράγματι αυτός είναι ο πόθος σας , τότε είμαι πρόθυμος να σας καλουπώσω και να σας σφυρηλατήσω σε ένα κομμάτι, ώστε να γίνετε αμέσως ένας, και για όσο καιρό ζείτε, να ζείτε και οι δυο σας κοινή ζωή σαν ένας, και πάλι όταν πεθάνετε, εκεί κάτω στον Άδη ένας να είστε και όχι δύο, σε έναν ταυτόχρονο θάνατο. Σκεφτείτε, λοιπόν, αυτό ποθείτε κι αν θα μένατε ευχαριστημένοι, στην περίπτωση που το πετυχαίνατε>>.

Ούτε ένας απ΄ όσους θα άκουγαν αυτά- είμαστε βέβαιοι- δεν θα έλεγε <<όχι>> ούτε θα εκδήλωνε άλλη επιθυμία. Αντίθετα, θα πίστευε πως άκουσε απαράλλακτα ότι τόσο καιρό ποθούσε, δηλαδή να ενωθεί και να συγχωνευτεί με τον αγαπημένο του, ώστε να γίνουν ένας αντί δύο.

Η αιτία τούτου είναι ότι αυτή ήταν η πρωταρχική φύση μας και ότι κάποτε ήμαστε ολόκληροι. Του ολόκληρου, λοιπόν, ο πόθος και η ορμή έχει το όνομα Έρωτας. Πρωτύτερα -το επαναλαμβάνω – είμαστε ένα. Τώρα, όμως για τις αμαρτίες μας μας έχει διαμελίσει ο θεός. Υπάρχει ο φόβος, μάλιστα, αν δεν είμαστε σωστοί απέναντι στους θεούς, να μας διαμελίσουν και για δεύτερη φορά και να γυρίσουμε τότε σε κατάσταση ανάλογη με τις ανάγλυφες μορφές, που εικονίζονται κατά κρόταφο στις στήλες, πριονισμένες στη μέση.

Για τους λόγους αυτούς πρέπει ο ένας τον άλλο να συμβουλεύει , να έχει σεβασμό προς τους θεούς, ώστε να αποφύγουμε εκείνα που δεν πρέπει, να πραγματοποιούμε δε τα άλλα, τα σωστά, με τον Έρωτα πάντα οδηγητή και κυβερνήτη μας. Εναντίον του Έρωτα κανείς να μην αντιδρά, γιατί όποιος αντιδρά επισύρει το μίσος των θεών. Ενώ αν γίνουμε αγαπημένοι του θεού και ειρηνεύσουμε μαζί του, θα ανακαλύψουμε ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων το άλλο μισό μας και θα επικοινωνήσουμε με τους αγαπημένους μας, τους πραγματικά δικούς μας, πράγμα που ελάχιστοι σήμερα κατορθώνουν.

Μόνο με αυτό τον τρόπο το γένος των ανθρώπων θα πετύχει την ευδαιμονία, αν, δηλαδή, φτάσουμε στο φυσικό αποτέλεσμα του έρωτα και βρει ο καθένας μας τον αγαπημένο, τον δικό του, ώστε να επανέλθει στην πρωταρχική κατάσταση.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να υμνήσουμε ένα θεό τον Έρωτα είναι δίκαιο να υμνήσουμε, ο οποίος και στο παρόν μας προσφέρει πλήθος ευεργεσίες, σαν οδηγητής προς τις συγγενείς μας φύσεις, αλλά και για το μέλλον μας χαρίζει πλούσιες ελπίδες, ότι εφόσον αποδώσουμε στους θεούς σεβασμό, εκείνος θα μας επαναφέρει στην αρχική μας κατάσταση και θα μας θεραπεύσει, καθιστώντας μας γαλήνιους και ευτυχισμένους.>>

Πλάτωνος, Συμπόσιον ή Περί Έρωτος Ηθικός.

http://www.youtube.com/watch?v=XW85mWy7WVQ

PERIZITITO.GR -Βιβλία: Το χειρόγραφο του Αριστοτέλη, The Aristotle Quest: Black Market Truth, Kaye Sharon, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, , Λιβανης, Livanis, Libanis, Libani, Livani, ΛΙΒΑΝΗ, λιβανι, libanh, Εκδόσεις Λιβάνη

PERIZITITO.GR -Βιβλία: Το χειρόγραφο του Αριστοτέλη, The Aristotle Quest: Black Market Truth, Kaye Sharon, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, , Λιβανης, Livanis, Libanis, Libani, Livani, ΛΙΒΑΝΗ, λιβανι, libanh, Εκδόσεις Λιβάνη